Cordillera Blanca (Peru - Huaraz)

Waar de meeste reisgidsen, blogs en advertenties voornamelijk gaan over het zuiden van Peru, is Huaraz en haar omgeving nog een relatief onbekend pareltje in het noorden van Peru. De stad ligt zelf op zo'n 3000m hoogte, en het is een startpunt voor ongekend aantal trekkings, die voornamelijk lopen door het Cordillera Blanca (Witte bergketen) gebied. Het aantal witte pieken boven de 6000m is niet op twee handelen te tellen, laat staan het aantal meren, rond de driehonderd, en de eindeloos lijkende vallei tussen de bergketens die allen zorgen voor waanzinnige uitzichten, en prachrige kleurencombinaties.

Ik ging met het plan naar Huaraz om enkel een van de meest geboekte meerdaagse trails te lopen, de Santa Cruz trail, maar bleef er vervolgens nog een paar extra dagen plakken, vanwege de bovengenoemde fenomenale passages die de regio te bieden heeft.

Het mereendeel van de backpackers boekt eerst een paar dagjestochten, alvorens ze een meerdaagse trail gaan lopen, ik, eigenwijs als ik ben, moest het natuurlijk omgekeerd doen. Het hostel maakte zich dan ook enigszins zorgen of ik voldoende geacclimatiseerd was aan de hoogte, om meteen zo'n meerdaagse trail te lopen, waar het hoogste punt zich op bijna 5000M bevindt. Gelukkig stelde mijn reisagent me op m'n gemak en kon ik "gewoon" mee.

'S ochtends om 05:00 werden we met een minibusje opgehaald, samen met twee Belgen, drie Amerikanen, een gids, een chef een een "donkey driver" gingen we op pad naar het startpunt van de trail. in het begin is het altijd even afwachten hoe iedereen zijn rol in de groep inneemt, maar al snel merkten we dat iedereen open stond om elkaar beter en beter te leren kennen. Het was een gemeleerd gezelschap, de Amerikanen, twee van boven de 60, met al duizenden kilometers hiking ervaren in de schoenen, een Belg die de gehele trail als standup-comedian fungeerde, de andere Belg die zijn verhalen van zijn maatje op mooie wijze wist te nuanceren, en ik als junior van de groep die het team door alle gesproken talen te spreken op mijn eigen manier aan elkaar verbond.

De toch was werkelijkwaar prachtig, de geweldige uitzichten volgende elkaar op en aan. Op het hoogste punt van de trail, op 4760 meter kon je eindeloos de vallei in kijken, die we vervolgens helemaal afliepen. De campingplekken langs de rivier werden zorgvuldig uitgekozen, en zeker rond zonsopgang en zonsondergang leverden dit prachtige plaatjes op. Ik had nooit vormogelijk gehouden dat sommige kleuren die de hemel vertoonde daadwerkelijk bestonden.

Gelachen werd er zeker, ik kon het erg goed vinden met de gids. De Peruvanen voelen zich wat sneller op hun gemak wanneer je ze in hun eigen taal aanspreekt, ze laten dan vanzelf ook meer los. De gids was muzikaal, en wist meerdere melodietjes van Spaanstalige nummers op te dreunen, ik haakte er vervolgens op in en al rappend daalde we met de teksten van despacito de vallei in. Leuk om ook te zien was, dat dezelfde kampvuurspelletjes als in Nederland ook 's avonds in Peru aan bod kwamen. Ezelen, verboden te lachen en handjeklop zorfden voor meerdere hilarische momenten in de etenstent.

We deden het echt als een groep, en het gezamenlijke biertje na afloop van de trail was dan ook dikverdiend. Dit was zo leuk, dat het zeker niet mijn laatste hike zal zijn van deze trip.
Via de Islas Ballestes, waar je veel vogels, pinquins en zeeleeuwen kan spotten ga ik daarna via een woestijnoasis naar Cuzco, waar ik nog twee weken Spaanse lessen zal volgen.