Peru door mijn ogen

Soms ben je op het juiste moment op de juiste plaats. Het allerlaatste ticket voor de WK voetbal ging gisteren, na een 2-0 overwinning op Nieuw-Zeeland naar Peru. Is dat bijzonder? Jazeker als je beseft dat het voor de Peruanen maarliefst 36 jaar geleden was dat ze voor het laatst aanwezig waren op een WK eindronde.

De afgelopen week stond Peru geheel in het teken van de twee play-offs wedstrijden tegen Nieuw-Zeeland. De gehele week liep je tegen de straatverkopers op, die shirtjes, haarbandjes, vlaggen, toeters en tal van andere accesoires probeerden te verkopen. Het moest en zou nu toch eens gebeuren, het land was er klaar voor, en zou zich plaatsen voor het WK. Dat lag ook een beetje aan Nieuw-Zeeland, die dit keer niet de bal in de hand mochten nemen, en tackels mochten uitvoeren, maar daadwerkelijk ook de bal via de voet naar elkaar moest zien te spelen. Het niveau was vaak bedroevend, maar de vreugdeuitbarstingen op het centrale plein in Cuzco waren er niet minder om toen Peru twee keer wist te scoren. Na het eindsignaal werd de champagne massaal in de lucht gespoten, omhelzden de mensen elkaar van vreugde, de trommels werden tevoorschijn getoverd, en de vreugdeliedjes volgden elkaar op en aan, het geluid van alle toeters ging dik door de toegestaane geluidsdecibels, en zelfs ik werd door tal van Peruvanen geknuffeld, ik stond een aantal keer stijf van de kippenvel.

Je gunt het deze mensen ook zo ontzettend, het leven voor de doorsnee Peruviaan is namelijk geen gemakkelijk leven. Besef even dat jij een euroknaller bij de MacDonalds naar binnen werkt, het is het gemiddeld uurloon voor een student van omze leeftijd die in een restaurant, supermarkt of in een hostel werkt. Toch loopt bijna elke Peruvaan met een grote glimlach rond, zijn ze altijd geïnteresseerd waar ik vandaan kom, en wat ik hier kom doen, en heerst er echt een ware community-samenleving, de mensen zijn je, mits een beetje effort altijd bereid je te helpen.

Natuurlijk zijn er ook een aantal dingen die je als Europeaan totaal niet begrijpt. Je wordt in eerste instantie al gek van verkeer, en de belabberde infrstructuur in de meeste steden. Daarnaast word je behoorlijk gestoord van al de toeters die naar je hoofd worden geslingerd, is het niet een taxi chauffeur die even wil laten weten dat hij beschikbaar is, is het wel een personenauto die waarschuwt dat hij in aantocht is.

Het land heeft helaas ook gewoon teveel mensen voor de banen die er beschikbaar zijn, wat resulteert in ontzettend veel gecreërde banen die in Europa nooit zouden bestaan. Wat dacht je van een apotheekcrew van 8 man sterk, iemand om je welkom te heten, iemand om je bestelling op te nemen, iemand waarbij je dan hoort te betalen, om vervolgens je bestelling bij iemand anders op te halen. Dan zijn er ook de zogeheten verkeersregelaars, die ondanks de aanwezigheid van een stoplicht met een soort estaffetestokje aan de auto's aan geven dat ze door mogen rijden. Er zijn inpakkers in de supermarkt die al jouw spullen in een plastic zakje stoppen, die zijn hier nog gratis overigens, ik heb al een verzameling van veertig stuks in drie weken tijd. Daarnaast bestaan er een soort hulpjes in de lokale bussen, die de gehele tijd de deur voor je open en dicht doen en aan de chauffeur aangeven of ze verder kunne rijden of niet, dan heb ik nog niet eens gesproken over het aantal beveiligers dat aanwezig is op straat.

Een van de meest opvallende dingen is ook nog wel, dat wanneer je een autogarage zoekt, je er meteen vijf naast elkaar vindt. Dat geldt overigens niet alleen voor de autogarages maar in zo'n beetje alle detailhandelsectoren hier. Ojaa en vanuit de tandartsstoel kijk je hier meestal rechtuit op straat, evenals dat de mensen op straat jou in diezelfde stoel zien liggen.

Wat about my trip? Ik zit lekker in een eigen appartementje in Cuzco, en geniet inmiddels van privelessen Spaans op B1 niveau. Over tien dagen begint een nieuw hoogtepunt van mijn reis, een 5 daagse trekking, die via de beroemde Salkantay berg naar Machu Picchu leidt.

Adioooss!