90 km hiking en 1700 trappen naar Machu Picchu

Machu Picchu wordt met recht dé trekpleister van Peru genoemd, het verbazingwekkende is echter dat er over de archeologische ruïnes zelf heel weinig bekend is. Tot op de dag van vandaag is het niet duidelijk hoe deze imposante ruïnes ten tijden van het Inca tijdperk genoemd werden (nu zijn ze vernoemd naar de berg Machu Picchu), noch over de funties van deze stad lopen de meningen uiteen. Wat wel duidelijk werd, is dat geen toerist deze archeologische plek overslaat.

Afgelopen maandag werd ik om 03:00 uit mijn bed gelicht, samen met tien anderen stond ons een een vijfdaagse tocht te wachten die ons uiteindelijk naar Machu Picchu zou leiden. Waar de meeste mensen de Inca Trail lopen, over de daadwerkelijke paden die de de vroegere bewoners liepen naar Machu Picchu, liepen wij een alternatieve route die ons via de Salkantay gletsjer zou leiden naar Machu Picchu town. Een kunstmatige aangelgde trail, die ons tal van verschillende natuurspektakels voorschotelde.

Ik was in tegenstelling tot andere in de groep goed voorbereid op de tocht, aangepast aan de hoogte, in goede fysieke staat en had de juiste spullen bij mij. Maar toch vreten die 20 tot 25 KM die je per dag moet lopen aan je, op en af, plensbuien met daaropvolgend veel modder, de kou van de gletsjer bovenop, de benauwde jungle, de zware vierde dag van 27km en de steile klim naar Machu Picchu maakten dit tot een relatief zware tocht. De verschillende weers- en natuuromstandigheden zorgden ervoor dat je wel tien keer per dag een lagje er bij of af deed, maar de gedachte dat je uiteindelijk naar Machu Picchu loopt gaf veel mentale kracht.

In tegenstelling tot mijn eerdere trek in het noorden waren de voorzieningen gedurende de trek echt een luxe te noemen. We sliepen niet echt in tenten, maar in de zogeheten lodges, voorzien van een een stenen basis met daarbovenop een glazen koepel, waar gewoon bedden in stonden, je kon zelfs je telefoon 's nachts opladen, en genieten van een warme douche bij aankomst. De charme van het echte kamperen was er wel een klein beetje af, maar tegelijkertijd zijn er rondom cusco zoveel toeristen die om zo een track naar Machu Picchu vragen, dat de agencies zich op deze manier wel moeten onderscheiden. De trek was zelf ook een beetje natuurlijk gecreërd, in die zin dat de bewoonde wereld altijd wel dichtbij was, busjes reden je bijvoorbeeld de derde dag naar dichtbijgelegen termaal baden, en een gedeelte van de vierde dag werd door het merendeel (niet wij, special ones) met de auto afgelegd.

Maargoed, dit soort treks die je met tien onbekenden doet zorgen altijd voor zeer memorabele taferelen, nieuwe inzichten, nieuwe vrienden en onvergetelijke momenten. Op dag drie van de trek werden we door de andere groep, van dezelfde agencia uitgenodigd om deel te nemen aan een spontaan feestje. Terwijl het kampvuur achter ons brandde, werden de biertjes ingeruild voor de nationale drank van Peru (pisco sours), het discolampje in de boom gaf nog wat extra sfeer, en de meezingers werden geproduceerd door een klein boxje. Met zijn vijftienen stonden we gigantisch uit onze plaat te gaan, niet geheel realiserend dat we de volgende dag weer om half 5 wakker gemaakt zouden worden en ons 27km of hikes te wachten stond.

What about Machu Picchu then? De locatie van de ruïnes, in de midden van de jungle met die karaktiserende puntberg daarachter zorgt er toch echt wel voor dat deze plek met trots in de lijst van de zeven nieuwe wereldwonderen staat. Hoewel het voor een deel gerestaureerd is, is toch ook wel een heel groot deel in oroginele staat. Samen met een aantal diehards stonden we opnieuw om 03:00 's ochtends op, met onze mijnwerkerslampjes op ons hoofd begon het laatste gedeelte naar de ruïnes, een steil pad met 1700 traptreden leed ons uiteindelijk naar de berg. We werden beloond en stonden om 06:00 als een van de eerste voor de poorten, Machu Picchu was voor heeél even van ons alleen!

Tot de volgende!