Via de Peruviaanse gringo trail nu in Bolivia

De eerste zinnen die je in het zuiden van Peru met mede gringo's uitwisseld zijn verre van spannend. Meestal praat je toch wel over de route die men afreist, en dan kom je er al snel achter dat voor iedereen die route in het zuiden van Peru er ongeveer hetzelfde uitziet, de een juist op weg naar de hoofdstad van Peru de ander de omgekeerde route richting de onofficiële hoofdstad van Bolivia; La Paz.

Mijn route was de laatste, niet dat er niks te zien is in het zuiden van Peru, maar het is er een stuk toeristischer dan het noorden van Peru. De Islas Ballestas was mijn eerste stop, voor de kust van Paracas liggen een aantal eilanden die bezaait zijn met vogels, zeeleeuwen en pinquins, kies de juiste plek in de boot, anders word je net als ik dik ondergepoept. Vervolgens Huacachina, een woestijnoasis waar je als toerist even tot rust kan komen en een buggy tour kan pakken die je door de gigantisch hoge zandduinen leidt. Over de voormalige Inca hoofdstad Cusco heb ik al eerder geschreven (Machu Pichchu), maar sla de tochten naar de rainbowmountain, en de Sacred Valley waar nog meer Inca ruïnes te bewonderen zijn zeker niet over. Dan is er nog Arequipa, de witte stad, gevormd door Vulkanisch gesteente wat mijn persoonlijk favoriete stad van Peru was. De stad is omgeven door drie gigantische vulkanen die reiken tot 6000M, oja en de Colca Canyon op een paar uur rijden is een ideale plek om condors te spotten, de canyon zelf is dan ook nog eens twee keer zo diep als de alombekende Grand Canyon, gaan!

Bolivia is tot nu toe net zo veelzijdig als Peru, ik passeerde de grens van Peru naar Bolivia via het Titicacameer, het hoogstgelegen meer van de wereld, op ruim 3800 meter. Bizar om te zien dat de landschappen hier juist zo vlak zijn, en zich zo een meer gevormd heeft. Het eiland van de zon (Isla del Sol) is een ideaal vertrekpunt om Bolivia verder te ontdekken. Het heeft een bizzare vorm met rare inhammen, verschillende haventjes, maar bovenal fenomenale uitzichtpunten om de zon onder te zien gaan in het Titicacameer. Het eiland is wel in onderling conflict waardoor het noorden afgesloten is voor toeristen, je wordt letterlijk tegengehouden door de locals als je het noorden bij voet probeert te bereiken, maar het zuiden heeft zelf genoeg te bieden. Mijn hotel bevond zich op een heuvel, met een uitstekend uitzicht op het meer, het was er vooral heel stil, lekker om even tot rust te komen.

Die rust werd al snel ingeruild voor complete chaos in La Paz, waar in Peru al veel op straat gebeurde, gebeurde dit in La Paz in tweevoud. In het centrum struikelde je letterlijk over de verkopers, er zijn minstens twintig verschillende markten, en in het oude centrum is er met de auto geen doorkomen aan, het heeft wel zijn charme. Geen wonder dat de overheid geïnvesteerd heeft in telefericos (kabelbanen) om mensen sneller van plek tot plek te kunnen laten reizen. Die kabelbanen zijn ook handig om naar het hoogstgelegen deel van de stad te kunnen reizen, want het centrum ligt op 3500M terwijl hoog La Paz op 4000M ligt. De geografische ligging van de stad maakt het wel uniek, en de verschillende uitzichten die je vanaf de boven kunt vergaren maken het wel tot een stad die je niet snel zult vergeten.

Ik was de chaos toch wel snel zat, en besloot een drie daagse trekking te boeken die me wat meer rust kon bieden. Het is laagseizoen dus bestond de groep slechts uit drie man; een gepensioneerde amerikaanse ex-ambassadeur, een gids en ik. Het klikte vrijwel meteen, en het is ongelofelijk hoe snel je in drie, wel intensieve dagen zo bevriend met elkaar kan raken. De El choro trek begint op 5000M, met prachtige uitzichten op het Yungas gebergte, al snel daal je behoorlijk snel, en de laatste twee dagen loop je dan ook in de jungle. Het laagseizoen betekende ook regen, campings die onverwacht gesloten waren, waardoor we toch aardig lang door de schemering hebben moeten lopen, en tel daarbij op dat we ons eigen eten, slaapmatje, kleren en tenten moesten sjouwen. Het was het toch echt wel een intense tocht, maar omdat je samen door de zware omstandigheden loopt, schept dit toch ook weer een onvergetelijke band.

En of Bolivia veelzjjdig is, daarna vervolgde ik mijn reis naar de Salar de Uyuni, je weet wel die plek waar men die cliche foto's kan nemen omdat de zoutwoestijn voor grandiose fotoperspectieven kan zorgen. De zoutwoestijn heeft een oppervlakte van 12.000 vierkante kilometers, echt gigantisch. Het is er prachtig wit, en op de meest random plekken duiken er een soort van eilanden op waar je mega cactussen kunt bewonderen en schitterende panorama's kan maken. De tour vervolgde naar een nationaal park, waar drie soorten flamengo's zichzelf in de velen meren onderhouden. De kleuren van de velen meren verschilden van groen, tot rood, tot zelfs roze of paats, dat allemaal vanwege de vele mineralen die het park bezit. Ook in dit park zijn weer vulkanen te bewonderen die reiken tot 6000 meter, ze zorgen ook mede voor de aanwezigheid van vele geisers, gooi je hoed of pet er maar eens in, lachen :)!

Tot zover, hasta de volgende!